ITης νύχτας τα τροπάρια είναι τραγούδια μυστικά,που ο ήλιος τα πνίγει στα ποτάμια του φωτός,είναι ψιθύρισμα καρδιών που μοναχές προσεύχονταιστου σκοταδιού το τρυφερό της νύχτας το λιμάνι.Στης νύχτας το ναό ανάβουν τα κεράκιαπου φτάνουν για τους ανθρώπους όλουςκι ας μην φαίνονται πάντα με γυμνόν οφθαλμό·καθένας και το άστρο του, όπως η γη που θα τον δεχτεί.Tης νύχτας τα τροπάρια είν’ απόκρυφες φωνές,εξομολογήσεις, καημοί, σαν τα νούφαρα της ψυχήςπου ανοίγουνε στη σιγαλιά την τρυφερή τα μάτια.Όποιος ξέρει να τα ακούσει, αυτός γνωρίζει πολλά.Στη μαύρη κόμη της θεάς λάμπουν μυριάδες μάτιαπου σβήνουνε καημούς και φέρνουν νέους.Tώρα μιλούν ελεύθερα όσοι φοβούνται το φως,καλοί, κακοί, πληγωμένοι, ερωτευμένοι, όλοι.Tης νύχτας τα τροπάρια κι οι ύμνοι της ημέραςσε χορωδία μυριόφωνη που τέλος δεν γνωρίζει,όπως έρωτας και πόνος και της φυγής η πίκρακ’ η αρρώστια και η μοναξιά, δώρο ή τιμωρία.