Αργά το βράδυ μού μίλησεο κόσμος, από τα βάθη μια μουσικήκι αισθανόμουν τη μήτρα φωτοστέφανογύρω απ’ τον εγκέφαλο το εμψυχούν υγρόπου περιβάλλει όλες τις σκέψειςκαι μαλακώνει τις αιχμές της συνείδησηςστον παφλασμό του σφυγμούναι, αυτός γλιστρά απαλάεπάνω στην άμμο του χρόνου γυρίζει επανέρχεταικαλά, όλα καλά, κοιμήσου η μελωδία θα συνεχιστεί και χωρίς εσένα πήγαινε