Ένα τοπίο που το περπατάνε μυρμήγκιαΕίμαι απλά ένα τοπίοπου το περπατάνεμυρμήγκια·και βρέχει('έξω απ’ το σπίτιστα σανίδια του κόσμουβροχή)πάνω απ’ τα σύννεφαμόνο βροχήβροχήαπό διαμάντιααπό θειάφι βροχήκομμάτια ολάκερα του πάγουπου σκάζουνχωρίς να τα ακούσει κανείςένα ποτάμιπου πάλλεται αφρίζονταςχρόνοκαι σάλια απ’ το άρρητο αφρίζονταςαπ’ τα βάθη των κόσμωνμια κλωστή από σάλιαστο άσπρο σεντόνιμε γερμένο κεφάλιστο μαξιλάριΒροχή