ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕΞεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκουπώς συσσωρεύονται τα ερείπιαπίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου,άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφταάκου τον κατεστραμμένο μύλο,τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωσηστο ισόγειο του τζαμιού,άκου να σβήνουν τα φώταγια τελευταία φορά στα ψηλάμπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού,άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια του,άκου πώς επιστρέφει,άκου πώς παραρίχνουν τα σώματα, άκουπώς ψιθυρίζουν στο βάθοςτης Θάλασσας της Γαλιλαίας,άκου όπως ένα ψάριστην Κολυμβήθρα που επιτηρείται από έναν άγγελο,άκου τις ιστορίες των ντόπιων που έχουν κεντηθείσαν καφίγιες μες στα ποιήματα,άκου τους θρήνους των τραγουδιστριώνκαθώς γερνάνε, όχι όμως και οι φωνές τους,άκου τα βήματα των γυναικών της Ναζαρέτπου διασχίζουν τον αγρό,άκου το τραγούδι του καμηλιέρηπου δεν σταματά να με βασανίζειγιατί πάντα καταλήγει να φεύγει.Άκου τα όλα,και μαζί να θυμηθούμεκι ύστερα πάλι μαζί να λησμονήσουμεόλα όσα ακούσαμε.Ξεκούρασε το στήθος σου στο κεφάλι μου:αφουγκράζομαι το χώμα,ακούω το χορτάριπου απ’ το χώμα ξεφυτρώνει...Χάσαμε το μυαλό μας απ’ την αγάπηκαι δεν μας μένει τίποτα πια για να χάσουμε.