Διαιρέτης μηδένΔίχως φόβο και δίχως ελπίδαΕναλλάσσοντας φίλους, πατρίδαΠαβαρότι, Πικάσο και πίτσα2Ανοιχτοί με καλούν ουρανοίΘα κρατώ μια ζωή τη βαλίτσαΠου θα μείνει για πάντα αδειανήΣε μια πόλη με κίτρινα φώταΣτων αρχαίων ερώτων τα πρώταΠου κυλούν στο μεγάλο ποτάμιΚαι τα παίρνει μεμιάς η βροχήΣαν ιδρώτας κολλά στην παλάμηΤων νεκρών που ξεχνάμε η ψυχήΣτων ονείρων την άπραγη κόψηΑκουμπώντας του χρόνου την όψηΛαβυρίνθους στο διάβα μου χτίζωΚαι με τοίχους γεμάτους ρεφρένΣαν πηλίκο γυμνό συνοψίζωΤι θα πει διαιρέτης μηδέν