ο πίτερ παν, κι αν πέθανε ο ιακώβ παλεύειστον καθρέφτητον άγγελο να δει στον εαυτό του,χλωρό λαμπρό κορμό·πέφτει το μάτισ’ αυτό που δεν εγγίζεταιστη φύση τον έδεσαν σκοινιά,με την παλάμη ανάστατησε ράχη βενετία,σπονδυλικά τα δύσκολαβιβλία, ζωής που καταβάλλειτον έρωτα – κι απόρθητος κανείςαν τη σαλώμη γένναγαν αγόρικι εμπόλεμη εντόπιζαν στον χάρτησπάρτη προσκοπική, αν γνώριζανπώς μπαίνουν νόμοι φόροιστο σώμα κι επιβάλλονται, αν ήτανακόμη ενδιάμεσο το φύλοή ζήλο αν έδειχνε γυμνό,κι αν δεν ξαπλώνει με τον λογοκριτή,η μόνη διαφυγή του τα σύμμαχα πυράτη φλάνδρα αμοιβαίατου προσυμφωνημένου του θανάτουαγίνωτος τη γύρεψε,εκεί όπου νεκρός και ιερέαςστην ίδια ακολουθία ξεψυχούνκι απ’ την αμφιταλάντευση του γένουςστον γάντζο της ζωής,ο κρεμασμένος,με τον κρυμμένο διάβολοδιδάσκει, τους δυο χαμένους γιουςθα καλομάθει πώς να βυθοσκοπούνσε νέα βάθηο πίτερ παν, κι αν πέθανε,πετάει