Η Χώρα αναμονής είναι σαν το παιχνίδι της γυάλινης σφαίρας. Μέσα της, αντί για τεχνητό χιόνι, ανακατεύονται αντικείμενα, πρόσωπα, ιστορίες. Όσο κουνάμε αυτή τη σφαίρα, η εικόνα αλλάζει. Ο χρόνος γίνεται κυνηγός, αλλοιώνεται και ξεγλιστρά· ενώ η μνήμη ταξιδεύει με το νέφος της φαντασίας. Αυτή η χώρα αιωρείται κάπου ανάμεσα. Εύθραυστη, λοξή και, δυνάμει, αιχμηρή.Ανατέλλει, παγωμένο ασήμιτο χρώμα με καταπίνει, το σχήμα του προσώπου σου ξεβάφειμετρώντας ακατάπαυστα. Το χέρι περικυκλώνει την αόρατη νύμφη που κατοικεί στο τρεχούμενο νερό των ποταμώνκαι είναι πολλοί που τολμούν να συνυπάρχουνμισοσβησμένοι, ημιτελείς ενώκαταγράφουντο φεγγάρι σαν κύμα, νασπάει τον γυάλινο τοίχο του χρόνου και ναεπιπλέει εξωραΐζοντας τη φαντασίαστην επιφάνεια του χαρτιού σου.