Ως προς δε τους Βρικόλακες ειδικότερα πρέπει να σημειωθεί περί των προσώπων του δράματος αυτού, τα εξής: Το ευκολότερα ψυχολογούμενο πρόσωπο στους Βρικόλακες είναι ο Όσβαλδ, ο πρωταγωνιστής. “Ένας νευροπαθής καλλιτέχνης”, όπως λέει ο Πρότζορ. Μερικές υπερβολές στις κινήσεις, στην χειρονομία, στην έκφραση του προσώπου, και στον τόνο ακόμη της φωνής ενίοτε, όχι μόνον επιτρέπονται αλλά και επιβάλλονται για την καλή ερμηνεία της ψυχολογίας του Όσβαλδ. Η κυριότερη δυσκολία του ρόλου έγκειται ιδίως στο πώς ο ηθοποιός θα δυνηθεί να παρουσιάζει αισθητώς αλλ’ όχι και απότομα εις τας δευτερεύουσας, τις ρητορικές συνομιλίες του Όσβαλδ, κάποια ασυμφωνία μεταξύ της εσωτερικής ψυχικής του καταστάσεως και της εξωτερικής του εκδηλώσεως – ασυμφωνία η οποία είναι φαινόμενο παρατηρούμενο συνήθως επί των ζωηρότερων και νοσηρότερων νευροπαθών. Πλάνη θα ήταν η εμφάνιση του Όσβαλδ ως διαρκώς κατεχομένου από την συναίσθηση της τραγικής του μοίρας. Πλάνη επίσης θα ήταν ο πολύ αισθηματικός τόνος εις την εκδήλωση των αισθημάτων του Όσβαλδ, πλάνη στην οποία υπέπεσαν, κατά την γνώμη της θεατρικής κριτικής και κάποιοι των καλυτέρων ιψενικών ηθοποιών του ευρωπαϊκού θεάτρου. Στον νευροπαθή υπάρχει συνήθως ζωηρή εκδήλωση αλλ’ όχι και μεγάλη ειλικρίνεια ούτε και σταθερότητα ή βαθύτητα αισθήματος…