Χτυπήσαν το παλληκάρι απόγευμα στη μεριά του Φάγκου σαν πουλί σαν περιστέρι έπεσε ο Άρης απ' ένα ασκέρι φονικό σαν τον Θανάση Διάκο τον τρανό Κλαίνε κόρες, κλαίνε μάνες, κλαίει όλος ο ντουνιάς. Κλαίνε, κλαίνε κι οι Αντάρτες της Λευτεριάς Κατατρεγμένος απ' την τύχη που κυβερνά τα πάντα σε τούτο εδώ τον κόσμο, δεν με άφησε να μάθω τους σκοπούς της, ούτε μου έδωσε καιρό να δω τη θέλησή της. Το δειλινό με πέρασε στην πόρτα του θανάτου, στη μεριά του Φάγκου.