Είναι λίγο καιρός τώραπου βλέπω τα πάντα κιτρινωπά.Το λευκό χαρτί,τον ασβέστη στις αυλές,το άσπρο των ματιών μου στον καθρέφτη,τα μισά πιόνια στο σκάκι,τις φανέλες της Ρεάλ Μαδρίτης,τα στήθη της Αγγλίδας που γνώρισα στο Μπέρμινχαμ,τα μουστάκια του παππού μου που κάπνιζε,τα δάχτυλά του,ακόμα και τα μάγουλά τουέτσι όπως κοίταζε με κλειστά τα μάτιατον τρούλο της εκκλησίας που τον κηδέψαμεκι όλο αναρωτιέμαιτι ’ναι αλήθεια και τι ψέματακι αν έφυγε ποτέή αν ζει ανάμεσά μαςκαι λέει ξανάΝεκταράκο μουκαι με παίρνει κούτσαν’ ανέβουμε την ανηφόρα.