Αυτό το βιβλίο παρόλο που χαρακτηρίζεται ως αυτοβιογραφικό διήγημα, θα μπορούσε κανείς να το προσεγγίσει ως ένα μεγάλο ποίημα, με άπειρες εικόνες ομορφιάς. Κάθε παράγραφος κρύβει κι έναν θησαυρό, έναν αφορισμό, ένα κρυφό χαμόγελο. Είναι τόσο μεστό όσο το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα, μόνο που εδώ, η αισιόδοξη ματιά του Μπομπέν γεμίζει τα μάτια και την ψυχή με μια αίσθηση πληρότητας καθώς ακόμη κι οι δύσκολες στιγμές που περιγράφονται είναι πολύχρωμες και θετικές.