Ο ΜΑΗΣΑχ, θέλω να γράψω ένα ποίημα,ποίημα, ναι, αληθινό για τον μεγάλο μήνα Μάημα δεν μου βγαίνει(μήπως στέρεψε η έμπνευσή μου;) δεν μου βγαίνει με τίποταγι' αυτό κι εγώμην έχοντας άλλο προνόμιο πάρεξ μονάχα το μυαλό μου σκύβω και λέω ταπεινά:· Θεέ μου, Σ' ευχαριστώ που ζω σχεδόν καλάγια έναν ακόμαλουλουδιασμένο Μάη(πάει, δεν πάει πια η φορτική ζωή μου μα)το βάρος του σταυρού μου εγώσηκώνω με χαράκι έτσιενάρετα βαδίζοντας εδώ κι εκείχαίρομαι που ο Μάης δεν έβρεξε πολύ, δεν χιόνισε (αυτά τα κάνει ο χειμώνας)χαίρομαι που οι περισσότεροι συνάνθρωποί μουαπολαμβάνουνε την άνοιξη,τον Μάη, άντρα δυνατό και όμορφο.Και οι άλλοι; Οι φτωχοί, οι άρρωστοι;Τι κάνουνε οι άλλοι; Πώς τα περνάνε; Ένας από αυτούς τους τελευταίους, αχ ναι,κι εγώ, ο καημένος.Κύριε Ιησού, ελέησόν μας.