Σαν σε οπτασία είχα στυλώσει τα μάτια στο σκοτάδιίσκιος είπαόταν πρόβαλε η Πηγή των Τραγουδιών μέσα σε ήλεκτρο.Είδαμε την καλαμιά της Πηγής - το αστρικό μας.Εφτάσαμε στο ακρογιάλι η Πηγή των Τραγουδιώνμε καταιγίδα, δίχτυα αστραπών στον ουρανό και στάχτη.Λες και ψάχναμε από που είχαν κόψει τον αυλό.Κι ο θαλασσόκεδρος, δέντρο-αγρίμιμέσα σε φέγγος ήλεκτρου, περίμενε.Ο καπετάνιος μινύριζε, τερέριζε, λαρύγγιζετον άκουγα μέσα στην κοσμοχαλασιάμε συχνές εναλλαγές φωνής από της φυσικής εις την φαλτσέτο(λίγο αλά Τιρόλο -άλλωστε όλα σκαμπανέβαζαν, όχι μόνο η φωνή του):θεών τις ελεήσας την των πολλών απαιδευσίαναντεισήγαγε την όρχησιν -ουαί ουαί ουαί -σαλπίζουν οι εφτά άγγελοι.«Κάποιοι θα σκαπετίσουν με το σκαραμάγγιον»,μου είπε συνθηματικά.Μιλούσε γλώσσα αστρική -Από μια προφητεία απάνου στο πέσιμο του Μισολογγιούπαρμένημε θέμα την απελπιστική απουσία των δίκαιωνπου γράφτηκε σε μια χαραμάδα. [...]