Η ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΛΟΥΜΠΙΑΝΚΑΤη φλόγα έσβησε μια παγερή πνοήστέκω εδώ ξεχασμένη άμετρο χρόνοπερνούν κορίτσια που μου γνέφουνε μετά γυναίκεςμετά γριές μετά τίποτε κι εγώ περιμένωαλήθεια τι; -ντυμένη στα μαύρα- γιατί;το σώμα μου κύρτωσε η μορφή μου ρυτίδιασεας τραβήξω το σάλι τα μαλλιά μου να σιάξωμα τι νόημα έχει απ' τα Ουράλια ως πέραστης Καμτσάτκας τα μέρη κανείς δεν απόμεινε.Μια καμπάνα ακούω μονάχα μια καμπάνα βαριάμε αρχαίο τρόπο φτιαγμένη μες στη ρώσικη γηκοχλάζει ο μπρούντζος στη χωμάτινη μήτρακι οι τεχνίτες διαρκώς να χτυπούν να χτυπούνμια καμπάνα ακούω μια καμπάνα στ' αυτιά μου-χτυπούν οι τεχνίτες χτυπούν- νωθρή θρηνητική ολοένα.Δεν αγαπάω κανένα δεν θυμάμαι κανένατα δάχτυλα τα πνεμόνια μου ξύλιασανο νους μου βυθίζεται παγερή ερημιά στο κορμί μουσκιές με παλτά μακριά σαρώνουν το χιόνιάξαφνα γίνομαι ένας μικρός βοηθόςστο Ιπποδρόμιο του Βυζαντίου μαγεμένος κοιτώστο παχνί τους φρουμάζουνε άτια περήφαναελεεινοί τα φροντίζουν επήλυδεςτο χυδαίο τους φέρσιμο γοερή μια αντίθεσηστην απόλυτη ευγένεια των ζώων.Είμαι τώρα σε καράβι που ανοίγεταιδεν ξεκρίνω στεριά ουρανό μόνο ετούτους τους κίτρινουςτοίχους τα χλωμά καντήλια μιας πόλης που τρέμουνη αποκάλυψη σέρνεται με φωνές σιγανέςπαντού παγωνιά κι ένα φως λερωμένοη ζωή μου κλεισμένη σ' αυτή τη στιγμή. Περιβόητη φυλακή της Μόσχας και έδρα των υπηρεσιών ασφαλείας του σοβιετικού κράτους. Η Άννα Αχμάτοβα την επισκέφτηκε με τη σύλληψη του πρώτου της άντρα, ποιητή Νικολάι Γκουμιλιόβ, ο οποίος εκτελέστηκε το 1921, αλλά και με τις κατοπινότερες συλλήψεις του γιού της, Λεβ Γκουμιλιόβ, και του τρίτου συζύγου της, του ιστορικού τέχνης Νικολάι Πούνιν, που τελικά πέθανε στο κελί.