ΓεωμετρίαΟ ήλιος έχει τσαλακώσει το πεζοδρόμιοΤο γράφει σε ρίγεςΣχηματίζοντας τη σημαίαΕνός απερίγραπτου κράτουςΔύσμορφα σώματαΚαπνίζουν ακόμηΣε μια γραμμήΟ ορίζοντας χύθηκε βιαστικάΣαν απορρυπαντικόΚαι τον κατάπιε η θάλασσαΕγώ και το δέντρο απέναντιΚοιταζόμαστε αμήχαναΟι θεατές αχόρταγαΡουφούν τα τελευταία αστέριαΜεταμφιέζουν τα χρόνια τους σε σκιέςΤο δέντρο έχει γεράσει πολύΚαι ζει απ’ τη φαντασία τουΑγκαλιάζω το στρογγυλό σώμα τουΣαν τελευταίο θηλυκό ναυαγόΟ κορμός του με ζεσταίνειΤα κλαδιά τουΜπαίνουν στα μάτια μουΈχουν κάτι από εσέναΚαθώς ματώνουνΚλαίω κόκκινα ανθρώπινα είδηΔεν υπάρχει κανείςΓια να καταγράψει αυτήν τη σκηνήΉ έστω να πυροβολήσειΑφού όλα γίνονται αφορμήΓια να επινοήσει κανείςΤον άγνωστο εαυτό τουΑπό μια κρυμμένη γωνία της πραγματικότηταςΠου αποσύρθηκε από τους επικεφαλήςΩς αδιάσειστη ύλη