CASA LEONEΣ’ έναν κόσμο που ρέειΣε ταξίδεψα Κυριακή πρωίΣτο λιμάνι των λεόντωνΤην ώρα που χιλιάδεςΜικροί ζεστοί καθρέφτεςΤαλαντώνονται στον κυματισμόΜε τα χείλη σε ξεγυμνώνω Από το μεταξωτό κιμονόΚάτω από έναν ξύλινο ουρανόΠου σκεπάζει το πάθος σου.