Κανένας δεν αμφισβητεί την πρωταρχική και επιβλητική σημασία της μορφής στην αρχαία τραγωδία, το ηδυσμένω λόγω του Αριστοτέλη: Απαραβίαστος ιαμβικός τρίμετρος στίχος -σπανιότερα τροχαϊκός τετράμετρος- στα επεισόδια, ποικίλα λυρικά μέτρα στα χορικά, τα στάσιμα, αναπαιστικά συστήματα σε ορισμένη θέση και με συγκεκριμένη λειτουργία. Είναι άμεση και αποφασιστική η ηχητική -και η αισθητική- εντύπωση που δημιουργεί στον αναγνώστη -πολύ περισσότερο στον αρχαίο ακροατή- ο επίμονος ρυθμικός στίχος της αττικής τραγωδίας και είναι σίγουρα το στοιχείο που τη διαφοροποιεί έντονα στην επιφάνεια και στο βάθος από τον σύγχρονο θεατρικό λόγο.