ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΣΚΟΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΗΣΣτην ώρα σου όπως ο θάνατοςΣτο χτύπημα της μαυρόγλωσσης καμπάναςΕναρκτήριο κοσκινίσματος άμμου λάκτισμαΑνασκάπτεις αφρισμένα από τη θάλασσα τσουκάλιαΘυμός, θυμός για των όστρακων την αναντιστοιχίαΕκεί που κάποτε κεραμέας ο Χρόνος έστησε εργαστήριΚι έσπαγε τους εξ αγχιστείας μαγνητικούς δεσμούςΜε τον πρώτο αγγειοπλάστη που ταίριαξε λέξειςΌπως από πηλό έπλασε το αγγείο που ήταν κάποτεΤο θραύσμα που κράτησες κι αναλογίστηκες τον όγκο τουΛάδι και κρασί μύρο και νερό που το σχήμα του έλαβανΤις φαρδιές παλάμες που με κύαθους μετάγγισανΤον Λόγο μέσα από των αιώνων την ασυνέχειαΈχουν και οι ιδέες το δικό τους σημείο κορεσμούΘέλει και η δημιουργία τη δική της ανάπαυσηΦωτιά και θραύση οι της αναγεννητικής δύναμης εξουσίεςΣτάχτη και αταξία οι της λήθης φορείς γονιμότηταςΚι όμως παραμένουμε παραμαγνητικά προσκολλημένοιΣτη σειρά μας την από αληθείας απέχουσα τόσο όσοΚάθε φορά μας επιτρέπεται