Τοπία απόμακρα, τοπία υγρά κι αινιγματικά να ανασχηματίζονται πέρα από τις προθέσεις, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Στάσιμα και ταυτόχρονα δυναμικά σε μια παράδοξη ενότητα ή ισορροπία μεταξύ αυτού που εξαφανίζεται κι αυτού που διατηρείται. Μια ποιητική φύση που το ωραίο αυξάνεται μαζί με την αλληγορική πρόθεση που τη δείχνει χωρίς να την αποκρυπτογραφεί, με σημασίες υπονοούμενες, οι οποίες δεν αντικειμενοποιούνται. Μια ισορροπία φευγαλέα όπου η στιγμιαία εντύπωση κάνει το ωραίο να ζει στη διακύμανση και όχι σε μονοσήμαντα καθορισμένες σχέσεις. Σ' αυτές τις εξερευνήσεις του καλλιτέχνη αντιλαμβανόμαστε πως ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το Είναι παραπέμπει στην φράση Malebranche, πως ο κόσμος μας είναι ένα ανολοκλήρωτο έργο. (Κώστας Παπαθανασίου)Δείγμα γραφήςΆγγιγμαΕμφανίζομαι μπροστά το είδωλό μουπιστός απλώνω τα χέρια μου χαμηλάΠ ο ν ά ωΤα όνειρα του σώματος καταλήγουν αρρώστιασώμα πάνω στο σώμακαρφί πάνω στο ξύλοΗ ψυχή αιωρείται στην κλωστήαγγίζω το τζάμι χάνεταιΓράφω στο χαρτί να θυμάμαι τον ορίζοντα.