ΦΩΣεκεί στο βάθος μιας αυλήςαναδιπλώνεται κάθε ενιαίοτο πρωί κρατά το ψέμαστη σκιά των χεριώντο μεσημέρι έχει την θαμπάδατης πρώιμης μνήμηςτο απόγευμα κάθε τιπλησιάζει στην αλήθεια τουκαι η νύχτα τα κοντεύει όλα στ’ άστραεκεί στο βάθος μιας αυλήςαναδιπλώνεται κάθε ενιαίοτο μαρμάρινο τραπέζι με τις καρέκλεςκαι το πορτοκάλιόπως και η γυναίκα