Η΄Κάθεται στο σκαλοπάτικαι χτενίζει τα μακριά λευκά μαλλιά τηςαντικρίζοντας ένα κορίτσι βυθισμένο στο όνειρονα επιστρέφει εαυτόενοφθαλμίζοντας τον ουρανόστη σταύρωση Ψυχώνμεμακρυσμένων σε πολική μοναξιά''το πιο τίμιο, τη μορφή τους'' Σ΄αναγνωρίζω σιωπηλή την πέτραπάσχοντας την απόγνωσηπου είναι επίκληση σε κάτι αθάνατονα συμπληρώνεις τη λέξη στο παλιόυπομένοντας στον πυρήνα της τη ζωή που προσπαθώΙΗ΄ Όσο περισσότερο αύξαινε η αποστροφή τηςγια τους τρόπους της εξουσίαςνα τσαλακώνει τους ανθρώπουςτόσο βαθύτερα έμπαινε στην Ποίησηβαδίζοντας μέρες ολόκληρεςμέχρι να συναντήσει χρώματασυμβαίνοντας το παρόνμε μεγάλα λουλούδια στην καρδιάκαι τόσο κάμποσο ουρανόπου πολύ μάτωνε και το θεό παραπονευότανσοβαρευόμενη ν΄αποτύχει θάνατο