καλοκαίρι στυφόμαραμένο τετράδιοδίχως μια στάλα ποίημαπότε λιγόστεψε η βροχή;πότε στεγνώσαμε από τη θάλασσα;απ’ την αγάπη; και γίναμεξερό ρυάκιφίδι χωμάτινο πουκυλιέται στ’ αγκάθια;ξερό ρυάκιλεωφόρος του τίποταορδές μυρμηγκιών σε διατρέχουναναβάλλοντας επ’ άπειροντην ονοματοθεσία σουκαλοκαίριο δάσκαλος κλείνει την τσάνταόπως ο μελλοθάνατος σκάβει τον λάκκο τουβιβλία που αποστηθίσαμεκαι σχίσαμε την άλλη μέρατετράδια που ρίξαμε στον κάδοένα μολύβι θα φυτέψω στην αυλήνα ανθίσουν οι λέξεις που ακούσαμεκι ανατριχιάσαμε κρυφά σαν φύλλαεκεί που δένει ο κισσός κι η λαμαρίναστην πίσω σκάλα πάνω απ΄ το γκαράζκρυμμένο το βάζο με τις πεταλούδεςγυάλινη ελευθερίακαλοκαίρι στην πόληTo βουνό μασουλά τον ήλιοτον καταπίνεικαθώς η νύχτα χωνεύει τη μέρατο μαύρο δεν είναι χρώμα-είναι στομάχι της λήθηςτο ποίημα δεν είναι ποίημα-είναι φεγγάρικουκούτσι αμάσητο στο λαρύγγι του χρόνου ακίνητη νύχταόρθια αστέριακάποια λιποθυμάνε