Το έργο παρουσιάζει πρόοδο σε σχέση με τον Κατιλίνα: Η μικρότερή του διάρκεια, η σωστή χρήση της σκηνικής αναγνώρισης (που το καθιστά αναλυτικό στην τεχνική του), η δημιουργική μίμηση του προτύπου -της δραματουργίας του Έλενσλέγκερ δηλαδή- κ η ισόρροπη ανάπτυξη των κεντρικών και περιφερειακών χαρακτήρων, μαρτυρούν μία θεατρικότητα πούλειπε απ' την ιστορία τού Ρωμαίου επαναστάτη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η τότε Νορβηγική Σκηνή δέχτηκε να το ανεβάση, ενώ απέρριψε το πρώτο θεατρικό. [...] (Από την έκδοση)