«Το αεροπλάνο γνωρίζει δέκαατελείωτα δευτερόλεπτα ελεύθερηςπτώσης προτού εισχωρήσει στοχειρότερο σημείο του σωρειτομελανία, στα νοτιοδυτικά της στήλης,παίρνοντας μιαν απίστευτη κλίση, μια γωνία τριάντα μοιρών όπως τουεπιβάλλει το σύστημα αυτόματης πλοήγησης που υποκαθιστά τοχειριστήριο. Αμέσως το Boeing περιστρέφεται μέσα σε στροβιλώδηρεύματα νεφών, την ίδια στιγμή το κόκπιτ φωτίζεται επειδή πέφτει ηνύχτα, σκέτη πίσσα, κι ακούγεται ένας τρομερός πάταγος:εκατοντάδες τεράστιοι χαλαζόκοκκοι γαζώνουν τα τζάμια, αφήνονταςεδώ κι εκεί χαρακιές στο γυαλί ασφαλείας. Λίγες στιγμές που μοιάζουνδίχως τέλος και, παρά τις ριπές του ανεμοστρόβιλου, το Boeingξαναβρίσκει το ανοδικό θερμό ρεύμα και λίγη άνωση· αυτή τη φορά,είναι μια έντονη αίσθηση συντριβής όπως στο μεγάλο οχτάρι.»