ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝΤα παλιά σπίτιακρατάνε μέσα τους κάτιαπό το βάρος των ανθρώπων.Πάνω στους τοίχους λίγη υγρασίααπό τα ξεχασμένα λόγια τους.Ανάμεσα στις χαραμάδεςτη σκόνη από τον πρώτο έρωτά τους.Ένα κομμάτι ύφασμα από παλιές ανομολόγητες πράξεις.Γι’ αυτό και τρίζουν τα πατώματα.Γι’ αυτό τις νύχτες ακούγονταιβήματα από το ταβάνι,σαν κάποιος να δυσκολεύεταινα κοιμηθείνα δυσκολεύεται να πάρει ανάσα μέσαστο σκοτάδι,και τ’ ανοιξιάτικα απογεύματαβγαίνει σφοδρή απ’ το σπασμένο παράθυροη φωνή του νοικοκύρη:Α γυναίκα,πάλι πικρό τον έψησες.Πάλι δεν βρίσκω πουκάμισο καθαρόκι αργήσαμε.Θα ‘χει τελειώσει ο εσπερινός.Θ’ αγριοκοιτάζει πάλι ο παππάς.Στο καφενείο πια τη θέση μουάλλος την έχει πάρει. Μόρα: Σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες, δαιμονικό πνεύμα με τη μορφή γυναίκας, που εμφανίζεται στον ύπνο και κάθεται πάνω στο στήθος του κοιμισμένου, κρατώντας τον ακίνητο, με σκοπό να του κλέψει την ανάσα. Όσοι αρνούνται τις μεταφυσικές ερμηνείες ονομάζουν το φαινόμενο υπνική παράλυση.Μόρα, γυναίκα ή όνειρο: Μία ποιητική μυθιστορία του Δημήτρη Πέτρου για τρεις φωνές. Ένα βιβλίο για την απουσία, την απώλεια, το θάνατο, αλλά και για εκείνη την πρώτη ανάσα μετά. Με την ιστορία, την παράδοση και την όμορφη κόρη, να ντύνονται τη νύχτα του ποιητή.