2016, Θέατρο. Ξαναβρίσκω συγγραφείς αγαπημένους και ατμόσφαιρες οικείες. Ο'Νηλ Πόθοι κάτω από τις λεύκες, στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Άνθρωποι, χώροι και καταστάσεις γνώριμες. Επιστροφή στο Εθνικό μετά από 29 χρόνια (τελευταία φορά το 1988 με τον Γλάρο του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν). Τώρα, ξαναβυθίζομαι στον κόσμο του Ο'Νηλ, που με πρωτομάγεψε το 1997 με το Φεγγάρι για καταραμένους και με συντάραξε κυριολεκτικά με το Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα. Και τα δύο έργα, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Τώρα, είχα να κάνω με ένα πρώιμο έργο του συγγραφέα, αριστουργηματικό, διαποτισμένο από το δράμα του ιρλανδικού λαού, που ένα μέρος του μετανάστευσε την εποχή του λιμού στην Αμερική. Και είχα, επίσης, να κάνω με μια δομή συγγενική με τον κόσμο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που ο Ο'Νηλ αγάπησε. Υπέροχοι, αυθεντικοί χαρακτήρες, πάθη και αγωνίες μπλεγμένες με το επιτακτικό αίσθημα της αυτοσυντήρησης που γεννάει η μετανάστευση. Και πόθοι, πόθοι ανεξέλεγκτοι, πρωτόγονοι, που γεννιούνται μέσα σε κλειστές αγροτικές κοινωνίες. [...] (Από την έκδοση)