ΔΙΝΗαστροναύτης έφτασα σ’ επίγειο γαλαξίατο κράνος μου φωτόνια βομβαρδίζουντα πάντα στρέφονται γυρίζουνκι εγώ παρατηρώ σε αφασίαεντυπώσεις σαν φωτογραφίες κουνημένεςλεωφορεία κόκκινα επιταχύνουνφωτός λωρίδες πίσω τους αφήνουνπου μένουν λίγο ξεχασμένεςο Τάμεσης την πόλη πλένει καταπονημένοςνοσταλγώντας ίσως μέρες λαμπερές μες στα λιβάδιανυχτόβιος εργάτης πλέον που δεν του δίνουν άδειατρέχει και δεν προλαβαίνει, γκρι και κουρασμένοςοι λάμπες ψήνουν το σκοτάδι χωρίς ενδοιασμούςμωβ ατμούς διαχέοντας στον ουρανότα σύννεφα στραγγίζονται, στάζοντας νερόθολώνοντας τα μάτια με πετρελαίου ιριδισμούςκι εγώ αόρατος απλώς παρατηρώεξωγήινος που στην ταχύτητα διακτινίζεταιόπως σε κινούμενη ρόδα μια ακτίνα εξαφανίζεταικι απομένει αορίστως στο κενότο Μάτι του Λονδίνου αντικρίζω ευθέως μπροστά μουνα κάνει πως κοιτά την καθημερινή τους δίνηήλιος που το φως σαν από αγγαρεία δίνειχωρίς να τον απασχολεί ο κάθε κόκκος άμμου