Στη μικρή αυλή στη μεγάλη γειτονιά τα παλιά μας σκεύη γεμάτα βασιλικούς,αμάραντους και μενεξέδες, έλαμπε μέρα-νύχτα η ζωή μαςΚι εκείνο το κυματάκι έπαιζε με το φτερό του γλάρου στην ακρογιαλιάσε βράχο κοφτερό, ανέμελο και ξένοιαστο, ατρόμητο στο βουητό του χάρουΌσο και να λάμπει αυτός ο κόσμος, μέσα του έχει μία νύχταΠατώ στις λέξεις και βγάζω νοήματα, πατώ στα νοήματα και δεν βγάζω λέξηΗ αλωνιστική μηχανή πέρασε πάνω απ’ το κίτρινο χωράφι και πήρε μαζί της τον ΙούνιοΤα τελευταία χρυσά κορφόφυλλα της λεύκας του φθινοπώρου σε χαιρετούνκι εσύ δακρύζεις