Ἡ παροῦσα ἐκλογὴ καὶ σύνθεσις ποιημάτων τοῦ Διονυσίου Χριστοφοράτου, ἐπιχειρεῖ νὰκαταδείξῃ μὲ ἕναν τρόπο καλειδοσκοπικό, στοιχεῖα τὰ ὁποῖα ἀνασύρονται στὴν ἐπιφάνεια,ὕστερ’ ἀπὸ ἐνδελεχῆ καταβύθισι στὰ μύχια καὶ ἄδυτα τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τῆς ψυχῆς.Σκέψεις, ἀνησυχίες καὶ προβληματισμοὶ τοῦ δημιουργοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐν γένει,βιώματα, ἐμπειρίες καὶ συναισθήματα, δημιουργοῦν μία προσωπική, πλὴν ἄκρωςπροσβάσιμη, ἰδεογραφικὴ συνθήκη πολλαπλῆς ἀναγνώσεως.Τὸ φῶς, τὸ σκοτάδι· ὁ χρόνος, ἡ φθορά· ὁ ἔρωτας, ὁ θάνατος· ἡ φύσις, ἡ τέχνη, ἡ πατρικὴἀγάπη, ἀποτελοῦν κυρίαρχα θέματα, τὰ ὁποῖα δεσπόζουν στὸ ἔργο.Ὁ δημιουργός, ἐπιλέγοντας καὶ τοποθετώντας τὴν κάθε λέξι μὲ πολὺ μεγάλη προσοχή,ἐπιδιώκει, ὄχι μόνον νὰ περιγράψῃ μὲ ἕναν τρόπο ποιητικὰ εἰκονοπλαστικὸ τὴνπραγματικότητα τοῦ νοητικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ φυσικοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν ἀνασκάψῃ σὲβάθος, ὥστε ἀναφανδὸν πλέον νὰ λάμψῃ, ἡ κεκρυμμένη κι’ ἀληθινὴ οὐσία της.Ἡ αἰσθητικὴ τοῦ κάθε ποιήματος, διαμορφώνεται βάσει τοῦ γλωσσικοῦ κ’ ἐκφραστικοῦἀπαιτουμένου τῆς πρὸς ἐνσάρκωσιν ἑκάστοτε ἰδέας καὶ ἀναλόγως πρὸς τὴν ἐκφορικὴἁρμονία της. Μέσῳ αὐτῆς, ὁ ποιητὴς προσπαθεῖ ν’ ἀπεικονίσῃ τὴν πρωτογενῆ μορφὴ τοῦἐσωτερικοῦ του, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου κ’ ἐν παραλλήλῳ, νὰ κατασκευάσῃλεκτικῶς, ἕνα μελῳδικὸ καὶ ῥυθμικὸ ἠχοτοπίο.Ἡ παροῦσα ποιητικὴ δημιουργία, ἀποτελεῖ μιὰ ἔμμεση προτροπὴ νὰ θεωρήσουμε (καὶ ν’ἀναθεωρήσουμε) τὸν κόσμο μέσῳ τοῦ μαγικοῦ ἐντός μας ὀπτίλου, καθὼς - σύμφωνα μὲ τὸνποιητή - κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, γίνεται δυνάμει ὀμορφότερος.