Στον καιρό των τελευταίων Ελλήνων η Ταρσός ήταν αρκετά προοδευμένη πόλη. Στα 1913 είχε ηλεκτροφωτισμό. Στο ποτάμι είχε μια γεννήτρια ρεύματος που έδινε φως εξωτερικό στους μαχαλάδες και στους δρόμους. Στο «Μιλιέτ Μπαχτσέ» (Εθνικός Κήπος) υπήρχε κινηματογράφος που λειτουργούσε απ` τα 1916-17. Υπήρχε θέατρο που έπαιζαν περιοδεύοντες θίασοι και καφενεία, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία. Είχε τουρισμό και κίνηση, ρομαντικούς περιπάτους κλπ. Στην άκρη της πόλης ήταν ο σταθμός του τρένου. Όλοι οι γιατροί και φαρμακοποιοί της Ταρσού ήταν χριστιανοί. Ο περίφημος γιατρός Εμμανουήλ Μάλλης από τη Μύκονο, σπουδαίος παθολόγος. Έφταναν σ` αυτόν απ` όλα τα μέρη να θεραπευτούν. Άριστοι γιατροί ήταν οι αδελφοί Χαραλαμπίδη (συγγενείς μου) από τη Μουταλάσκη. Στα τελευταία χρόνια φάνηκε κι ένας Τούρκος γιατρός. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]