`...Το Πάσχα έπεφτε νωρίς εκείνη τη χρονιά. Έτσι τους έγραψε να έλθουν να κάνουν μαζί Πάσχα και να δουν τη μητέρα τους. Ο καιρός άρχισε ν` ανοίγει, μα ο Γιάννης είχε κόψει πια τους περιπάτους του και τις πιο πολλές του ώρες τις περνούσε στο δωμάτιο της μητέρας του. Κι εκείνη δεν κοιτούσε πια καθόλου προς το εκκλησάκι απέναντι. Η αρρώστεια της είχε πειράξει τα μάτια. Και αυτά θολά όπως ήταν, έβλεπαν μετά δυσκολίας ό,τι βρισκόταν πολύ κοντά της. Έτσι γύρισε προς την απέναντι μεριά και κοίταζε προς το ύψωμα του νησιού. Εκεί ήταν ένας μακρύς μεγάλος τοίχος και μέσα από αυτόν, μερικοί λευκοί σταυροί μόλις φαινόταν. Ήταν το κοιμητήριο των αρρώστων...` [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]