Ο δάσκαλος λοιπόν, ως προσωπικότητα έχει το λεπτό καθήκον αφενός να μην καταπιέζει το παιδί με την εξουσία του, αφετέρου όμως να αντιπροσωπεύει γι αυτό τη μορφή εξουσίας, που πρέπει να είναι ο ώριμος άνθρωπος απέναντι στον ανώριμο. Μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να δημιουργηθεί τεχνητά, έστω κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις του κόσμου. Ο μόνος τρόπος είναι να πηγάζει φυσικά, από την πεποίθηση ότι ο δάσκαλος ως άνθρωπος και ως πολίτης κάνει απλά το καθήκον του. Πρέπει ο ίδιος να είναι ένας σωστός και υγιής άνθρωπος. Αυτή είναι η καλύτερη διδακτική μέθοδος: το καλό παράδειγμα. Ακόμα και η πιο τέλεια μέθοδος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, όταν ο άνθρωπος που την εφαρμόζει δεν βρίσκεται με την αξία της προσωπικότητάς του πέρα και πάνω απ αυτή.