ωδή σιωπηρή προς το αφόρητοΕγώ και η ύπαρξη περισσεύουμε. Αφαιρέστε μας απ’ την ορατότητα.Η κραυγή και η νύχτα σουυπήρξαν πάντοτεη χλωρίδα και η πανίδα μου –σαν πουλί υψώνομαιτώρα και ισορροπώπάνω απ' την απύθμενη άβυσσό σουσαν να είμαι εγώ της στεντόρειας φωνής σου? της σιωπής σου –η ηχώ.