Τα χέρια της κοπέλας κινούνται.Στο τρένο Πορντενόνε-Μέστρεδιαβάζει μια παρτιτούρα, συνεπαρμένη από την αόρατη κίνηση που μέσα της ακούει τα πάντα. Ταλαντεύεταιστο κάθισμα οι κόρες των μαπάνω στο πρόσωπό της, έντρομα. Τα χέρια. Η μουσική. Θα ’θελα να της πω: ακούω. Είμαστε. Είμαι. Είμαστε όλοι μέσασ’ αυτόν τον ήχο.