Σε μένα ’χει προσπέσει, όπως σε σένα τώρα εγώ,κι ο άγριος πολεμόθεος που ποτέ ?ω φόβος, τρόμος!–δεν έχει σκύψει ο σβέρκος του ο νευρώδης σε ομαλόκαι βγαίνει πάντα νικητής σ’ όποιον αγώνα· κι όμωςαιχμάλωτος και σκλάβος μου με ικέτευε γι’ αυτόπου δίχως συ να το ζητάς σου το προσφέρω εγώ.Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδαχωράτευε και χλεύαζε με σκέρτσα λιγωμένα.Το άγριο ταμπούρλο του και τη σημαία την κόκκινή του:την αγκαλιά μου είχε ομαλό, το στρώμα μου σκηνή του.Έτσι τον παντοκράτη αυτόν τον κυβερνούσα εγώμ’ άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνα δεμένοκι ο που η αλκή του υπόταζε το ατσάλι το σκληρόμε υπόφερνε να τον περιγελάω και να τον δένω.Ω, μην καυκιέσαι πως μπορείς να τα βάλεις με μιαπου υπόταξε τον πολεμόθεο τον αρχιφονιά.