Τώρα ’ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμουκαι δεν έχω δύναμη άλλη απ’ τη δικιά μου,που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε,[…]να μη μείνω σ’ τούτο το έρημο νησί,παρ’ απ’ τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ’ ενέργειανα με λύσετε με τα καλά σας χέρια.Η γενναία πνοή σας πρέπει να γεμίσειτα πανιά μου, ειδέ ο σκοπός μου θ’ αστοχήσειπου ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχωπνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύωκαι τελειώνοντας με πιάνει απελπισία,έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσίαπου κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνειτο ίδιο το Έλεος κι απ’ τα σφάλματα λυτρώνει.Έτσι να ’ν’ τα κρίματά σας σχωρεμέναδώστε μου καλόγνωμα άφεση κι εμένα.