Κοίτα τον τόπο σου, κοίτα την εύφορη Γαλλίακαι ιδές τις πολιτείες και τα χωριά πώς τα ’χειρημάξει και παραμορφώσει ο σκληρός εχθρός.Καθώς κοιτάει η μάνα το μωρό της, όταν θάνατοςτου κλει τ’ αβρά ετοιμοθάνατά του μάτια,δες, δες την καταλύτρα αρρώστια της Γαλλίας·δες τις πληγές, τις πιο αφύσικες πληγές,που ’δωσες ο ίδιος συ στο πονεμένο στήθος της.Ω, γύρισε αλλού την κόψη του σπαθιού σου·χτύπα αυτούς που πληγώνουν, μην πληγώνεις όσουςβοηθάν. Μια στάλα αίμα απ’ της πατρίδας σου το στήθοςθα ’πρεπε να σε θλίβει πιο πολύ από ποτάμιαξένο αίμα: γι’ αυτό, γύρνα με πλημμύρα δάκρυακαι ξέπλυνε της χώρας σου τα ματωμένα στίγματα.[…]Όταν ο Τάλμποτ υποτάξει τη Γαλλίακαι σένα σ’ έχει φτιάξει όργανο για το κακό,ποιος τότε έξω από τον Άγγλο Ερρίκο θα ’ναι αφέντης;Ενώ εσύ θα πεταχτείς όξω σαν πρόσφυγας.