Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού·να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις·τούτη η αισθαντικιά όλο θέρμη ορμή να γίνειζυμάρι από πηλό· και το μακάριο πνεύμανα λούζεται από πύρινα ύδατα, ή να μένεισε περιοχή φριχτή, πυκνοπερίπλεχτη από πάγους,ή να φυλακιστείς μες σε άφαντους ανέμους,να σε φυσάν με βία ασύχαστη ολοτρόγυραστον μετέωρον κόσμο· ή να ’σαι το χειρότεροαπ’ τα χειρότερα, όσα νους λειψός κι αβέβαιοςφαντάζεται στριγγλίζοντας! – είναι πολύ φριχτό!Ο πιο ελεεινός, ο πιο αποτρόπαιος βίος,που χρόνος, πόνος, στέρηση και φυλακήμπορούν στη φύση να επιβάλουν, είν’ παράδεισοςμπροστά στον φόβο του θανάτου.