Είναι θλιμμένη, σαν τους στίχους του Βιγιόνμα, όταν οι στίχοι δεν μπορούν να τη γλιτώσουν,βάφει τα χείλη της με κόκκινο κραγιόνκαι τα δαγκώνει τότε μέχρι να ματώσουν.Κοιτά στο άπειρο σαν να παρακαλάκρύβει το τραύμα της ψυχής της με δυο γάζεςέχει πονέσει μα το έμαθε καλάπως η αγάπη είναι όπιο για τις μάζες.Βγαίνει τη νύχτα και φορά μαύρα γυαλιάκλείνει τα μάτια και την παίρνει η κατρακύλασε κάποιο μπαρ μεθά γουλιά με τη γουλιάμε δηλητήριο, ψέματα και τεκίλα.Και ψιθυρίζοντας τον ίδιο τζαζ σκοπόψάχνοντας κάπως την καρδιά της να κλειδώσεικόβει τα χέρια της πιο πάνω απ’ τον καρπόο πόνος θέλει πάντα ακόμη μία δόση.Στον ίδιο δρόμο που δεν βγάζει πουθενάμια ζωντανή-νεκρή με σταυρωμένα χέριακι όταν αισθάνεται την ίδια ορμή ξανάσκίζει τα ράμματα κι αιμορραγεί αστέρια.