Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσειΤο όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινόΈνα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάσηΠου το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνόΚι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγηΚαι ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρόΤα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοιΠου τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώΤα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείληΤο δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνήΤην ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλιΠου με γεννά και με πονά και με δολοφονείΜα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνειΑκόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώΕίν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνειΑπό ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενόΚι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέοΠου μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθείΚι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίωΠάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί.