Οι διεθνείς οργανισμοί αποτελούν ένα σπουδαίο εργαλείο για τη θεσμική συστηματοποίηση των διεθνών σχέσεων και μαζί με τα κράτη συμβάλλουν τα μέγιστα στο φαινόμενο της διεθνούς οργάνωσης. Αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι η διεθνής οργάνωση δεν είναι φαινόμενο που περιορίζεται χρονικά στην εποχή της νεωτερικότητας, πολύ δε περισσότερο δεν είναι μια διαδικασία που απλά παρακολουθεί τη δημιουργία του νεωτερικού κράτους. Αντίθετα, η διεθνής οργάνωση τυποποιεί και επαναδιαμορφώνει σε βάθος χρόνου τους όρους με τους οποίους οργανωμένες πολιτικές κοινότητες επικοινωνούν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Σήμερα, οι πολιτικές κοινότητες οργανώνονται με πρότυπο το κράτος, ωστόσο στο παρελθόν είχαν οργανωθεί διαφορετικά και με διαφορετικό βαθμό πολιτικής συνοχής, π.χ. πόλεις κράτη, αυτοκρατορίες. Ομοίως, οι πρόδρομοι των διεθνών οργανισμών δεν βρίσκονται στις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά φθάνουν ως τον αρχαιοελληνικό θεσμό των αμφικτιονιών. Η δε πολλαπλότητα με την οποία οι πολιτικές κοινότητες εξελίσσονται και αναπτύσσουν διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τους, αναδεικνύει το εύρος και την ευελιξία της διεθνούς οργάνωσης και τη σημασία της μελέτης και έρευνάς της τόσο σε ακαδημαϊκό πλαίσιο, όσο και στο επίπεδο της πολιτικής πράξης.Ενώ λοιπόν τα κράτη οργανώνουν τις ανθρώπινες πολιτικές κοινότητες γύρω από εθνοφυλετικά χαρακτηριστικά, κοινές παραδόσεις και αξίες, και φυσικά την ιστορία και τον πολιτισμό, οι διεθνείς οργανισμοί διαμορφώνουν τους θεσμικούς χώρους και τους κανόνες με τους οποίους τα κράτη εναρμονίζουν τις συμπεριφορές τους και ακολουθούν πολιτικές για να επιτύχουν κοινούς στόχους ή να αμβλύνουν τις διαφορές τους. Και παρά το γεγονός ότι το αίτημα για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια μετά από δύο καταστρεπτικούς παγκόσμιους πολέμους αποτέλεσε τη μήτρα για τη σύσταση των σύγχρονων διεθνών οργανισμών, που υλοποιήθηκε θεσμικά με την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η δημιουργία διεθνών οργανισμών, μικρών και μεγάλων, με περισσότερες ή λιγότερες εξουσίες, αρμοδιότητες και υλικοτ