Η τρίτη έκδοση του βιβλίου «Διεθνείς Οργανισμοί» υπαγορεύθηκε από σημαντικά γεγονότα σε περιφερειακό και οικουμενικό επίπεδο που επηρέασαν τις διεθνικές και θεσμικές συνιστώσες της διεθνούς οργάνωσης. Ειδικά η πανδημία Covid-19 και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πυροδότησαν εξελίξεις που ανέδειξαν τον ρόλο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και τη σημασία της θεσμικής αντιμετώπισης της επιθετικής συμπεριφοράς ενός ισχυρού κράτους που είναι μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στην πρώτη περίπτωση, ο ΠΟΥ αποτέλεσε τον φορέα ενημέρωσης και συντονισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας, υπενθυμίζοντας ότι η ανθρώπινη ασφάλεια δεν απειλείται μόνο από τις ένοπλες συρράξεις, και ότι φυσικά ένα κράτος ή μια ομάδα κρατών δεν μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά μια πανδημία. Στη δεύτερη περίπτωση, η επιθετικότητα της Ρωσίας συζητήθηκε και αντιμετωπίστηκε σε πολλά fora, όπως είναι ενδεικτικά η Γενική Συνέλευση και το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης του ΟΗΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Επιπλέον, η ρωσική επιθετικότητα επίδρασε καταλυτικά στην απόφαση της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ενώ ακόμη και η Ελβετία συζητά πλέον με μεγαλύτερη τόλμη μορφές συνεργασίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ σε θέματα ασφάλειας, εγκαταλείποντας την πολιτική ουδετερότητά της που μετρά πάνω από δύο αιώνες συνεπούς εφαρμογής. Οι εξελίξεις δεν περιορίζονται μόνο σε μεγάλους και προβεβλημένους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, αλλά εκτείνονται σε περιφερειακά σύμφωνα και θεσμικά σχήματα που εξελίσσονται ή αναδύονται για να καλύψουν μορφές και ανάγκες συνεργασίας ανάμεσα σε ομάδες κρατών.Στην Ελλάδα η κοινή γνώμη μαθαίνει για την ύπαρξη διεθνών οργανισμών και θεσμών μέσα από τους δίαυλους ενημέρωσης, το περιεχόμενο των οποίων διαμορφώνεται από κοντινά ή μακρινά γεγονότα που συνήθως επηρεάζουν δραματική τη διεθνοπολιτική κανονικότητα. Έτσι, την περίοδο των «μνημονίων» ο δημόσιος λόγος έστρεψε την προσοχή σε μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως τ