Μην αλλάξεις το χρώμα των μαλλιών σουγια να σε γνωρίσω όταν συναντηθούμεσε κείνη την ηλιόλουστη στάσητου αύριο στο σήμεραπου μόνος, συνεπιβάτης με τη θύμησή σου,κατεβαίνω.Όσες -μα πόσες!- φορές συναντηθήκαμεείχαμε κι άλλη όψηγιατί ξεχνούσαμε πως θα χαθούμεκαι πιστεύαμε πωςμαζί θα ταξιδεύαμεμια ζωή τις ζωές μας.Και πάλι τώρα, σημάδια δε βάλαμε?σαν συναντηθούμε, καθώς θα με προσμένειςστην πλατφόρμα των αναμνήσεωνκρατώντας ανθοδέσμη νοσταλγίαςμε υάκινθους αγάπης,να θωρείς τη μορφή μου πιο νέα.Το ξέρωθα με γνωρίσεις όπως και να γίνωθα με μυρίσεις, θα με νιώσειςθα με βρεις.Θα 'χω γεράσεικαι καθώς θα μπαίνω -πιθανώςή μάλλον σίγουρα λαθραία-στη χώρα των θαυμάτωνάυλος εσύ με πυρόξανθα μαλλιάθα προσπαθήσεις εμένα τον γέρο Λαέρτη σουάγγελο να κάνεις.Θα παλέψεις να με κρατήσειςνα με ανασάνεις.Μην αλλάξεις το χρώμα των μαλλιών σουγια να μπορώ να σε δωαν τύχει, έτσι τυχαία τάχα,αν εν τω μεταξύ μ' επισκεφθείς κατά τύχηαν τύχει κι έχετε έξοδο στο απίθανοή αν κάνεις σκασιαρχείοή απόδραση στο πιθανό?γιατί αργεί πολύ να προσεγγίσω τη στάσηκαι φοβάμαι πως θα 'χουν ασπρίσει τα μαλλιά μουκαι θα παιδευτείς πολύ να με γνωρίσεις.