Ποιος θα μπορούσε να σκεφθεί μια άλλη ανθρωπότηχωρίς το αίμα το πικρό που χύνεται μακάβριαστ’ άγρια τελεστήρια των ανθρωποσφαγώνχωρίς τον πόνο, τον τριγμό υπάρξεων που κλαίνεκι ανεμοδέρνονται σκληρά στον τάραχο του χρόνουχωρίς τους τραγικούς σπασμούς –συνειδήσεων φρίκηπου αφηγούνται σιωπηλά το δράμα των ψυχών;Δεν είν’ οι παραισθήσεις μας οδηγός των ψυχών μαςούτε το ψεύδος το τρανό που ριπίζει βροτούςδεν είν’ οι τρανές ιαχές ψευδοαισιοδοξίαςπου ροκανίζουν άγρια το ψεύδος των ψυχών.Είναι όντως κάτι πιο βαθύ και διαυγές συνάμαάγνωστο μες τις άξενες πομπές της ιστορίαςη αγλαότης των ψυχών, τα πρωτινά τα δώρατο άχραντο βασίλειο μιας θείας παιδικότηςπου περιλούζεται λαμπρά από τη φαεινότητου άσπιλου, του άχρονου παρθενικού εγώ.