Ο πάροικος, ο συνοδός αλλά και θεωρόςο αντιλέγων σύντροφος με τη ρητορική τουοδίτες είναι άγνωστοι απ’ τη βοή του κόσμουμοναχικοί στο διάβα τους, νοσταλγικές πνοέςπου συναντούν τις δύσκολες κι ανηλεείς στιγμέςτην Αρτεμούλα τη γλυκιά, τη Δέσποινα κυρίατον Κύρη τον ευγενικό μες την αφάνειά τουγια ν’ αναβλέπουν έκθαμβοι πρωτόφαντη ομορφιάπου ανακτίζει κόσμους μας θαμμένους στη σιωπήπολύβοης θητείας μας που φθέγγεται, βρυχάταιπου θορυβεί με οίηση σ’ αλώνια κουρσεμένααπό το μάταιο λογισμό, της λήθης βασιλείακαι που καλεί κι ανακαλεί στην άλλη σιωπήμακριά απ’ την πολύβοη και δόλια αδολεσχίακλήρο πικρό, ναι, όλων μας του βίου διαβατών.