ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑΕδώ ας σταθώ. Κι ας δω κι εγώ την φύσιν λίγο.Θάλασσα του πρωιού κι ανέφελου ουρανούλαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλαωραία και μεγάλα, φωτισμένα.Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πώς βλέπω αυτά(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)κι όχι κι εδώ τες φαντασίες μου,τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάςτους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·και μέσ' τα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)