«Tη μέρα που οι νεράιδες της θάλασσας πήραν μαζί τουςστα άπατα παλάτια τους τον Στρατή, τον μεγαλύτεροαδελφό μου, την ίδια εκείνη μέρα μου έδωσαν το χάρισμανα ξεχωρίζω τα χρώματα, να αφουγκράζομαι την ανάσατους, να βλέπω το φως τους, να νιώθω τη ζεστασιά και τηνψύχρα τους, την ημεράδα και την αγριάδα τους, να κατα-λαβαίνω τη γλώσσα τους και να οσφραίνομαι το άρωμάτους.Ήταν ένα χάρισμα, που αν και ήμουν μονάχα πέντε χρονών,το ένιωσα να μπαίνει βαθιά στο πετσί μου, να μου διαπερ-νάει τις φλέβες, να χώνεται στο αίμα μου, να ποτίζει τονεγκέφαλό μου και, στο τέλος, να καταλήγει στην καρδιάμου, που έκτοτε δεν λέει να ησυχάσει και μένει ανταρια-σμένη και έκπληκτη από ένα τέτοιο θαύμα.H θεία μου η Παγώνα είχε πει πως με έβγαλε μια χελώνα.Eγώ όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν ήταν χελώνα,αλλά κάτι άλλο, κάτι βελούδινο και διάφανο. Mια μορφήαέρινη και συνάμα αληθινή. Δεν μπορώ να σου το εξηγήσωμε λόγια, όμως είναι σαν να τη βλέπω ακόμα και τώραμπροστά μου. Eκείνη τη μέρα άθελά μου είχα υπογράψειένα συμβόλαιο, που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τοακυρώσει. O τόπος αυτός είχε γίνει η μήτρα που με ξανα-γέννησε και μου έδωσε ξανά τη ζωή. Κι αφού αποφάσισανα αφήσω να τον πατήσουν ξένα ποδάρια, είναι σαν να τονπρόδωσα σαν να έχω προδώσει τη μήτρα της ίδιας μου τηςμάνας. Aυτό είναι το παραμύθι, δάσκαλε. Ποιητής είσαι.Σοφός είσαι και μέγας τρελός είσαι και του λόγου σου.Έχεις χρέος λοιπόν, να με καταλάβεις…»