Το «Αγαμέμνων» αντίκριζε την μπούκα του λιμανιού τηςΑλεξάνδρειας. Μπροστά ξανοιγόταν η αρχαία Μεσόγειος,γεμάτη σοφία και φαντάσματα. Ο πιλότος άφησε τη γέφυρακαι κατέβηκε από την κρεμαστή σκάλα στη πιλοτίνα. Τοχοντρό καραβόσκοινο, που είχε δεθεί στη ρυμούλκα για νασύρει το πλοίο από τον ντόκο του μέχρι το σημείο απ’ όπουο καπετάνιος θα αναλάμβανε την διακυβέρνησή του, τυλι-γόταν τώρα αργά αργά, γύρω από το βαρούλκο, τρίζονταςαπό κούραση και γηρατειά. Οι έλικες φουλάρισαν καιτο σκάφος όρμησε ακάθεκτο για τον βορρά. Προορισμόςη Ελλάδα.Είχα σκαρφαλώσει στο κοράκι του καραβιού και κοίταζα μεδέος τα κύματα που σχημάτιζαν σκοτεινά βάραθρα έτοιμανα το καταπιούν. Η πλώρη βυθίστηκε απότομα σε ένα τέ-τοιο κενό και αμέσως ένιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω. Ηναυτία μου χάλασε τη διάθεση. Κατευθύνθηκα τρικλίζονταςστο κατάστρωμα της τρίτης θέσης και άφησα το κορμί μουνα σωριαστεί στο πάπλωμα, που είχε στρώσει κατάχαμα ημάνα. Μια μικρή περιπέτεια τελείωνε. Μια μεγάλη περιπέ-τεια άρχιζε.