Πόσες φορές ακούσει έχω«Δεν είμαι εγώ άνθρωπος τέτοιος».Κι όμως, είσαι αυτά κι άλλα τόσαΠου ούτε να φανταστείς δεν έστερξεςΣε υπόγειες στοές, σε μεταλλεία σφραγισμέναΠου ξεχάστηκαν στον χρόνο.Του σώματος η θλίψηΤης ψυχής η κούρασηΕίναι βουνά που πρέπει ν’ ανέβειςΒράχοι που πρέπει να σύρειςΑν θες ν’ ακούσειςΤης άλλης όχθης τους μυστικούς ψιθύρους