Εν μέσω μιας ανθεκτικής και επανερχόμενης, καθώς φαίνεται, περισσότερο ή λιγότερο αυστηρής ή χαλαρής, επιβεβλημένης ή αυτόβουλης, προσωπικής ή μαζικής, τοπικής, εθνικής ή οικουμενικής, σύγχρονης καραντίνας, η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη έρχεται, για άλλη μια φορά, να θυμίσει τη δική της πανάρχαιη διπλή καραντίνα και μαζί να θυμίσει ότι αξεδιάλυτα από κοινού το θέατρο και η ζωή, ακόμη και κάτω από εξαιρετικά αντίξοες και αντικανονικές για την πλήρη ανάπτυξή τους συνθήκες, μπορούν να επιβιώνουν και να ανδραγαθούν ή, μάλλον, να γυναικ-αγαθούν στην περίπτωση του έργου μας.